Biri için ya da bir şey için üzüldüğüm zaman hep güzel anıları hatırlamaya çalışırım. Beni üzen şeyin ya da kişinin elbet bir zamanlar bana kattığı güzellikler olmuştur. İşte bunu düşünürken insanın canı daha çok acıyor aslında. Çünkü o güzellikler varken nasıl olurda insan bu kadar üzülebilir diye düşünmeye başlıyorsun. Oluyor işte.. Her şey değişiyor. Ölüme giden ufak bir yol gibi sonunu bile bile nefes almaya devam ediyorsun ama nereye kadar ? Hani bazı şeyler o kadar zamansız ki. Yapamıyorsun kendine söz geçiremiyorsun. Sonra ağlıyorsun yine de geçmiyor. Ağlmakta bir işe yaramıyor artık.
Bir şarkı dinliyordum. "Görünmez engeller koymuştuk önümüze". Hepimizin hayatında o kadar çok görünmez engel varki. (Benim biraz daha fazla sanırım..)
Her şeye rağmen çok sevin. Ben öyle yapacağım, son nefesime kadar.
Gönderdiğim şarkıların sana uyacağını biliyodum :)) çok sev tatlım ! :)
YanıtlaSil