Niye böyle oluyor diye sormadan duramasam da kalıcı mutluluk diye bir haltın olmadığına o kadar eminimki. Hatta mutluluk denilen şeyin sadece bir olgu olduğunu düşünüyorum. Öyle ya soyut bir olgudan neden bu kadar şey bekliyoruz ki zaten. İşin tuhaf kısmı mutluluğun bu kadar az olmasının karşısında mutsuzluğun çok ve devamlı olması... Bir de unutulmuyor olması. Sanırım asıl adaletsizlik burada başlıyor. Ne zaman mutlu olmak istesek evet ben mutluyum desek anında hooop bir sorun çıkıyor geliyor oturuyor tepemize. Hep böyle oluyor değil mi? İşte mutsuzluğun cok orospu cocugu yanları var dedıgımde aslında mutluluğun da ondan aşağı kalır yanı olmadığını fark ettim. Hayat tuhaf en nihayetinde. En iyisi nötr olmak, üzülme de sevinme de zaten sonları hep aynı, boşuna zaman kaybına gerek yok.