İçeriden bir sürü ses geliyor, sohbet koyu.

Ben odamdayım, an itibariyle yatıştayım...

Hep böyle olmuştur zaten, birileri ve ben olarak ayrılmışımdır insanlardan.

Neden?

Ben de bilmiyorum... Hoşuma gitmiyor.

Yalan söylüyorum, bazen gidiyor...

****

Hep söylerim an'ı yaşamalı diye. Bunu söyleyen ben, geleceği düşünüp dururken bulurum kendimi çoğu zaman. Sonra düşünür kendimi yer sonra da başkalarını yerim. Bir de herkesin yaptığı ve söylediği klasik laflar vardır. Sözlük adı "teselli" olan, aslında söylerken kendilerinin bile inanmadıkları bir takım sözcük grubu. Oysaki biz bu teselli sözcüklerinin arkasına saklanmayı ne çok seviyoruz. Karşımızdaki farkında mı aceba, "boşver yeaaaa, bu da gelir bu da geçer" dediğinde, onun yarasını milyonlarca kez deştiğini, ve en kötüsü bunu söyleyenin kendi acısından geberdiğini bilmek... Hayat hep böyle işte. Bir yandan sadece acırken, bir yandan kanar ve biz buna izin veririz.

ps: an'ı yaşamalı derken aslında kendimi teselli ediyorum ben sadece, hepsi bu...

Hola!

Bundan 2 ay önce blogumu hazin bir sonla kapamak zorunda kaldım. Aslında zorunda kalmadım ama öyle gerekti diyelim. Zaten toplasınız 5 takipçim falan vardı. Takipçi derdinde de değilim, içimi dökmeye ihtiyaç duyuyorum. Neden kağıt kalem kullanmıyorsun derseniz, onu da yapıyorum merak etmeyin. Ama burada daha bi farklı oluyor. Yeri geldiğinde gönderme yapıyorsunuz, okuduğundan emin olduğunuz mutlaka birileri oluyor. Ben severim öyle hayatımdaki insanlara gönderme yapmayı. İçim huzurla doluyor sanki o zaman, ne bileyim belki bir şeyleri anlarlar diye umutla bakıyorum geleceğe.(hayal gücüm yüksek biliyorum) Her neyse, yazdıklarımı okuyunca eğleneceğnizi falan düşünüyorsanız da büyük bir yanılgı içerisindesiniz diyebilirim, böyle düşünen varsa hemen sayfanın sağ üst köşesinden bloguma elveda diyebilir. Çünkü ben pollyanadan uzakta yaşayan bir insanım. Pessimist'in sözlük karşılığım. Bunalım takılır sorun yokken kendime sorun yaratırım. Haftada 3 posta zırlamassam rahat edemem. Böyle de psikopatım. Aşkımı çok derin yaşarım, arkadaşlarıma hayvan gibi bağlanırım. Sonuç yine bana hasret, yine bana hüsran.