Hola!

Bundan 2 ay önce blogumu hazin bir sonla kapamak zorunda kaldım. Aslında zorunda kalmadım ama öyle gerekti diyelim. Zaten toplasınız 5 takipçim falan vardı. Takipçi derdinde de değilim, içimi dökmeye ihtiyaç duyuyorum. Neden kağıt kalem kullanmıyorsun derseniz, onu da yapıyorum merak etmeyin. Ama burada daha bi farklı oluyor. Yeri geldiğinde gönderme yapıyorsunuz, okuduğundan emin olduğunuz mutlaka birileri oluyor. Ben severim öyle hayatımdaki insanlara gönderme yapmayı. İçim huzurla doluyor sanki o zaman, ne bileyim belki bir şeyleri anlarlar diye umutla bakıyorum geleceğe.(hayal gücüm yüksek biliyorum) Her neyse, yazdıklarımı okuyunca eğleneceğnizi falan düşünüyorsanız da büyük bir yanılgı içerisindesiniz diyebilirim, böyle düşünen varsa hemen sayfanın sağ üst köşesinden bloguma elveda diyebilir. Çünkü ben pollyanadan uzakta yaşayan bir insanım. Pessimist'in sözlük karşılığım. Bunalım takılır sorun yokken kendime sorun yaratırım. Haftada 3 posta zırlamassam rahat edemem. Böyle de psikopatım. Aşkımı çok derin yaşarım, arkadaşlarıma hayvan gibi bağlanırım. Sonuç yine bana hasret, yine bana hüsran.