Ben odamdayım, an itibariyle yatıştayım...
Hep böyle olmuştur zaten, birileri ve ben olarak ayrılmışımdır insanlardan.
Neden?
Ben de bilmiyorum... Hoşuma gitmiyor.
Yalan söylüyorum, bazen gidiyor...
****
Hep söylerim an'ı yaşamalı diye. Bunu söyleyen ben, geleceği düşünüp dururken bulurum kendimi çoğu zaman. Sonra düşünür kendimi yer sonra da başkalarını yerim. Bir de herkesin yaptığı ve söylediği klasik laflar vardır. Sözlük adı "teselli" olan, aslında söylerken kendilerinin bile inanmadıkları bir takım sözcük grubu. Oysaki biz bu teselli sözcüklerinin arkasına saklanmayı ne çok seviyoruz. Karşımızdaki farkında mı aceba, "boşver yeaaaa, bu da gelir bu da geçer" dediğinde, onun yarasını milyonlarca kez deştiğini, ve en kötüsü bunu söyleyenin kendi acısından geberdiğini bilmek... Hayat hep böyle işte. Bir yandan sadece acırken, bir yandan kanar ve biz buna izin veririz.
ps: an'ı yaşamalı derken aslında kendimi teselli ediyorum ben sadece, hepsi bu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder