Nasıl desem, nasıl başlasam, kelimelerimi nasıl toparlasam karar veremiyorum. Günlerdir yazmak istediklerimi biriktiriyorum ama yazmaya başladığımda kitleniyorum nedense. Aslında yazdıkça açılıyorum. Söyleyemediklerim ve söylemek istediklerim akıp gidiyor sanki parmaklarımın arasından. Aynı şeyleri düşünelim istiyorum hep. Hep biraz daha fazlasını istiyorum ama şikayet etmeden istemeye çalışıyorum. Sonra bana hep güzel bak istiyorum mesela. Ya da o an ne istediğimi anla istiyorum. Saçma sapanlıktan çıkıp yanına koşmak istiyorum. Sonra sen de aynı şeyleri iste istiyorum. Küçük bir çocuğun sevdiği kişiye sığınmak istemesinden farksız aslında istediklerim.
Ne bileyim işte, hep daha çok çok çok sevmek istiyorum. Sanki bitmesine inat, hayata inat, insanlara inat hep daha fazlasını istiyorum. Sen de ister misin ki...
Bazen ben de anlamıyorum kendimi. O zaman daha çok ihtiyacım oluyor aslında sana. Oysaki anlatamadığım binlerce şey varken sadece bunu söylebiliyorum. keşke hep yanımda kalsan. keşke.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder